این مقاله به دنبال سه راهبرد کلان شناسایی علل وقوع حوادث رانندگی، تدقیق ابعاد، مؤلفه ها و شاخص های عوامل مؤثر بر حوادث رانندگی و تعیین دقیق سهم عوامل مختلف در وقوع حوادث و تلفات رانندگی است تا از آن طریق بتوان در سه وهله زمانی کوتاه مدت، میان مدت و بلندمدت، نرخ وقوع حوادث و تلفات جاده ای را به صورت بارزی کاهش داد. به سبب گستره کار، سه گونه روش تحقیق هم بستگی، مطالعه تطبیقی و زمینه یابی با سه جامعه آماری 1. رانندگان خودروهای شخصی و عمومی ایران(با جامعه حدود 30000000 نفر)؛ 2. کشورهای توسعه یافته دنیا که توانسته اند در دو دهه اخیر، نرخ وقوع تلفات رانندگی را به صورت معناداری کاهش دهند(با جامعه حدود 50 کشور)؛ 3. کارشناسان آگاه به مسائل ترافیکی ساکن تهران(با جامعه حدود 1000 نفر) مورد استفاده قرار گرفت. حجم نمونه ها به ترتیب 2900 نفر، 10 کشور و 50 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای، تصادفی ساده و گلوله برفی انتخاب گردید. روش و ابزار گردآوری اطلاعات نیز به ترتیب، پرسش نامه، اسنادی و مصاحبه بود. روایی و پایایی ابزار برای اساس روایی محتوایی و منطقی و پایایی نیز با استفاده از ضریب الفای کرونباخ محاسبه گردید. طبق نتایج، اعمال محدودیت برای رانندگان پرخطر، افزایش آگاهی عمومی درخصوص فرهنگ رفتاری، نظارت بر ناوگان حمل ونقل عمومی، کنترل رفتارهای پر خطر، ارتقای امداد و نجات و. . . مواردی است که از تلفات رانندگی می کاهد.

برداشت ذرت با کمباین دارای تلفاتی است. این تلفات منجر به کاهش سود می گردد. اگرچه نمی توان تلفات را به صفر رساند ولی می توان آن را در حد قابل قبولی کنترل نمود. در این تحقیق با استفاده از یک روش استاندارد (ASAE S396.2) مقدار افت در قسمت های مختلف کمباین اندازه گیری و مورد ارزیابی قرار گرفته و سپس راهکارهایی به منظور کاهش افت ها و تلفات ارایه می گردد. تلفات برداشت به دو دسته قبل از برداشت (طبیعی) و حین برداشت که شامل افت خوشه در دماغه، افت دانه در دماغه، افت قسمت کوبش و نهایتا افت قسمت جدا کننده می باشند، تقسیم می شود. این تحقیق در منطقه قزوین در زمین زارع که غالب کشت ذرت دانه ای می باشد به انجام رسید. بررسی های زراعی مربوط به صفات عملکرد و اجزا آن مانند ارتفاع بوته، بلال، تعداد برگ، قطر بلال، قطر چوب بلال و تعداد بلال بصورت تصادفی در چند نقطه مزرعه در سطح مشخص برداشت انجام گرفت. کلیه تلفات در قالب سه تیمار اصلی مورد بررسی قرار گرفتند. تیمارها عبارتند از: میزان رطوبت محصول قبل از برداشت 19 درصد، 23 درصد و 27 درصد، سرعت پیشروی کمباین 0.8، 1.2 و 1.6 متر بر ثانیه و سرعت سیلندر کوبنده 400، 600 و 800 دور بر دقیقه. تیمارها با طرح آزمایشی کرت های دو بار خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار مورد ارزیابی قرار گرفته است. نتایج بررسی های سال اول و دوم نشان داد که مناسب ترین سطح رطوبت دانه هنگام برداشت 23 درصد، سرعت کوبنده 400 دور بر دقیقه و سرعت پیشروی کمباین 1.2 متر بر ثانیه بودند که پایین ترین افت کلی دانه به ترتیب 1.55، 2.65 و 2.34 درصد حاصل گردید. دلایل دیگری از قبیل عدم مهارت کافی راننده در تنظیم و کاربرد صحیح کمباین برای برداشت، انجام نشدن بموقع عملیات کاشت و برداشت محصول در رطوبت ناصحیح و یکنواخت نبودن رطوبت دانه در قسمت های مختلف مزرعه باعث افت های زیادی می شود که با راهکارهای ارایه شده قابل کنترل می باشند.

اهداف: هر سازمانی، قبل از اجرای وظایف قانونی خود باید سلامت کار و ایمنی کارکنان را مدنظر قرار دهد تا بتواند سازمانی کارآمد تلقی شود. مطالعه حاضر با هدف شناخت عوامل سازمانی مؤثر بر کاهش تلفات انسانی در ناجا انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه به روش کیفی و با استفاده از تکنیک مصاحبه نیمه ساختاریافته انجام شد. در این تحقیق نمونه گیری هدفمند بود و ضمن بررسی اسنادی پرونده های مربوط به تلفات انسانی در طول پنج سال (1392 تا 1397) در یکی از سازمان های نظامی و انتظامی، تا زمان اشباع نظری محقق با 31 نفر از کارشناسان و خبرگان مرتبط با موضوع مصاحبه انجام شد. سپس با روش تحلیل ساختاری و از طریق کدگذاری بازتحلیل لازم انجام و در پایان با استفاده از آزمون فریدمن نسبت به اولویت بندی عوامل اقدام گردید. یافته ها: براساس نتایج به دست آمده عوامل سازمانی مؤثر بر کاهش تلفات انسانی در ناجا شامل پنج بعد، 14 مؤلفه و 101 شاخص بود که متغیرهای آموزش، ایمنی و بهداشت، عوامل مدیریتی، فرهنگ سازمانی و ساختار سازمانی به ترتیب بیشترین تأثیر را بر کاهش تلفات نیروی انسانی در ناجا داشتند. نتیجه گیری: آموزش و ارتقاء سطح مهارت عملیاتی کارکنان، آموزش مناسب و متناسب با تهدیدها و آسیب های مرتبط با مأموریت های سازمان، استفاده از فناوری های نوین و پیشرفته در مأموریت ها، همراهی کارکنان توسط تیم های ایمنی و بهداشت (پزشکی و امدادی) در مأموریت ها و توجه ویژه به نشانه های خاص (گوشه گیری، کم حرفی، افسردگی و غیره) در کارکنان و کاهش استرس شغلی، تأثیر ویژه ای بر ارتقاء سطح ایمنی و کاهش تلفات انسانی دارد.